Carpe diem

11 maart 2015

De klap waarmee de twee helikopters van het Franse televisieprogramma ‘Dropped’ op elkaar botsten, dreunt nog na tot in de verste verten van de (topsport)wereld. Drie Franse topsporters kwamen maandag om het leven bij de afschuwelijke crash in Argentinië.

Eén van hen kende ik persoonlijk. Camille Muffat was een bescheiden, ietwat stille zwemster die keihard werkte om het maximale uit haar talenten te halen. Zoals wij topsporters allemaal doen en deden: levend in een ‘tunnel’. De focus gericht op het winnen van olympisch goud.

Het harde trainen en de vele offers die we brengen, houden we vol op basis van  hunkering naar succes plus de werenschap dat er tijd komt om de schade in te halen. We weten dat er ook nog een leven is ná onze topsportcarrière. Waarin we wél tijd hebben om naar feestjes en partijen te gaan en waar we niet per se op ons eten hoeven te letten. Waar we met vrienden spontaan een weekendje weg kunnen gaan of zonder beperkingen met onze partner of familie op vakantie. En dan vooral naar een locatie (en in een periode) die zij mogen bepalen, zonder rekening te hoeven houden met de wedstrijdkalender van IOC, FINA of andere sportbonden.

Camille Muffat heeft zo ongetwijfeld ook gedacht. Eérst olympisch goud, daarna beginnen we wel met leven. Ik ben blij dat ze dat ultieme moment van glorie nog heeft mogen beleven. In Londen won ze in 2012 goud op de 400 vrij en daarnaast nog zilver op de 200 vrij en brons op de 4 x 200 vrij. In de zomer van 2014 stopte ze en begon voor haar de rest van haar leven.

Daar kwam maandag abrupt een einde aan, nog voordat haar eerste ‘normale’ zomer was begonnen. Terwijl ze nota bene net haar oogkleppen had afgezet om haar blik te verruimen en dingen te doen die ze daarvoor als topsporter nooit voor mogelijk had gehouden. Deelnemen aan een programma à la ‘Dropped’,  bijvoorbeeld.

Maar niet alleen de dood van Camille kwam bij mij als een schok binnen. Hetzelfde gold voor het feit dat Alain Bernard eigenlijk ook in de bewuste helikopter had moeten zitten. De Grote Vriendelijke Reus die tijdens de EK in 2008 in Eindhoven mijn wereldrecord op de 100 vrij verbrak en in datzelfde jaar in Peking olympisch kampioen werd, is al iets langer met pensioen. Hij geniet van het leven na zijn carrière. De extra kilo’s die hij nu daardoor met zich meetorst, hebben waarschijnlijk zijn leven gered. Omdat hij iets te zwaar was, moest hij in een andere helikopter stappen. Hij zag Camille en nog negen andere mensen voor zijn ogen verongelukken..

Ik zie mijn zwemvrienden allebei voor me. Camille die er niet meer is en Alain die voor altijd het beeld op zijn netvlies zal hebben van twee crashende helikopters waar hij zelf in had moeten zitten. Ik hoop dat hij desondanks met volle teugen kan genieten van de rest van zijn leven. En dat hij beseft dat er zonder noodlot ook geen puur geluk bestaat. Carpe diem!

Share This