Vriendenteam

22 april 2015

Hoewel zwemmen een individuele sport is, was ik altijd op m’n best als ik in een team kon toewerken naar belangrijke wedstrijden. In de aanloop naar de Olympische Spelen van 2008 in Peking, mijn laatste grote toernooi, hadden we een trainingskamp van enkele weken in Hongkong. Daar zetten we samen met de andere zwemmers en zwemsters de puntjes op de i op weg naar de Spelen. Maar ook buiten het water waren we een hechte groep. We hielpen, stimuleerden en inspireerden elkaar. En we keken in de vele loze uurtjes met z’n allen naar Nederlandse tv-series.

We keken met name veel afleveringen van Allstars, over de belevenissen van een stel voetballende vrienden. Misschien waren we stiekem allemaal wel een beetje jaloers op Hero en zijn maten. Voor hen was deelname aan een WK of Olympische Spelen een utopie. Maar een groep zwemmers, schaatsers of atleten zal nooit of te nimmer zo close zijn (of worden) als het bierelftal van Danny de Munck – of welk ander sportteam dan ook.

Ik heb al vaker verklaard dat de vrienden en verhalen die ik aan mijn sportcarrière heb overgehouden, me eigenlijk meer waard zijn dan welke medaille dan ook. In deze periode worden er kriskras door het land tal van feestjes gevierd. Eindhoven is nog steeds een beetje de gekste na de landstitel van PSV. Maar ook de clubs die zich plaatsen voor de (playoffs voor de) Europa League zijn blij. Net zoals de ploegen die degradatie ternauwernood weten te voorkomen of , op welk niveau en in welke sport dan ook, de kampioensvlag mogen hijsen.

Ook bij EMK in Nuenen was het zondag bal. Ofschoon topscorer Ruud Bijsterveld niet mee kon doen vanwege gescheurde kruisbanden, eiste EMK de titel in de vierde klasse G voor zich op. Een dag later vierde het vriendenteam het kampioenschap op een bierfiets, die op een gegeven moment klem kwam te zitten op een spoorwegovergang. Alle spelers maakten zich snel uit de voeten voor de naderende trein. Alleen Ruud kon door zijn blessure niet snel genoeg wegkomen…

De rillingen lopen me weer over de rug als ik me aan deze tragedie denk. Ik kan me voorstellen dat voetballen het laatste is wat de mannen van EMK willen doen om hun ploeggenoot te herdenken. En toch moeten ze het op een zeker moment in mijn ogen weer gaan doen. Samen. Met elkaar. De wei in en daarna in de kantine aan het bier.

Sporten helpt om je zinnen te verzetten, maar ook – in een team – je verdriet te delen en te verwerken. Ik hoop van harte dat de spelers van EMK 1 voor altijd vrienden voor het leven zullen blijven. Dan is de dood van hun topscorer nog steeds verschrikkelijk, maar in ieder geval niet helemaal zinloos geweest.

Share This