Bibian

Ik voelde bij vele woorden die er de laatste dagen over Bibian Mentel zijn gezegd en geschreven, een brok in mijn keel en vochtige ooghoeken. De allermooiste zinnen kwamen echter van haarzelf. Alles is liefde en in het leven draait het niet om bezit, maar om het verzamelen van herinneringen. De vrienden die je op je sterfbed nog over hebt en de verhalen die je met hen en je geliefden deelt.

Ik haal die metafoor zelf ook graag aan om de ‘waarde’ van geld of medailles te duiden. Maar ja, ik kan makkelijk praten natuurlijk. Ik leef en Bibian niet meer. Of eigenlijk: zij had de pech om ziek te worden en ik het geluk om gezond te blijven…

Een ontmoeting met Bibian die ik zelf mijn hele leven zal koesteren, dateert van 20 maart 2019, op afdeling C2, kamer 609 van Revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Haar moeder (net zo’n lieverd!) was er ook en ik was van plan een uurtje bij haar op bezoek te gaan. Uiteindelijk ben ik de hele dag gebleven. Betoverd als ik was door haar onvoorstelbaar positieve levensinstelling, haar vechtlust en veerkracht, haar… alles. Maar bovenal haar stralende glimlach die zelfs niet van haar gezicht verdween toen ze die dag voor het eerst in een rolstoel moest gaan zitten. En ze besefte dat ze vanaf dat moment ook niet meer zonder zou kunnen. 

Ik moest aan deze dag denken toen ik Bibian vorige week op tv zag bij de opening van haar eigen Cruyff Court bij de Hoogstraat in Utrecht. Ik schrok wel een beetje wat de ziekte met haar had gedaan. Hoe fragiel ze inmiddels was geworden. Maar dat beeld verdween al snel toen ze verbinding maakte met een kind in een rolstoel, haar omarmde en haar zichtbaar moed inpraatte. Het meisje lachte daarna net zo mooi als Bibian. Zelfs in de laatste dagen van haar leven kon Bibian het nog opbrengen om iets goeds te doen voor kinderen met een beperking.

Johan Cruijff en Bibian Mentel hebben zich altijd met hart en ziel ingezet voor kinderen die door een ziekte of het noodlot een achterstand hebben. Ook zíj moeten ‘gewoon’ kunnen sporten en bewegen, net als alle kinderen die níet die domme pech hebben gehad. Met hun eigen foundation dienen Johan en Bibian hetzelfde prachtige doel en geven ze ‘hun’ kinderen een extra zetje mee in het leven. 

Een dag na haar overlijden zond de NOS de documentaire ‘Durf te dromen’ uit waar de speciale band tussen Johan en Bibian nog maar eens tot uiting kwam. Toen Bibian in 2015 in het Spaanse La Molina meedeed aan de wereldkampioenschappen snowboarden, was Johan bij de start aanwezig om haar een hart onder de riem te steken. Om haar vervolgens met gespreide armen te verwelkomen nadat ze in de snelste tijd over de finish was gekomen. Het ging hen allebei overigens niet om de winst of de titel, maar om het moment en de herinnering. ‘Mooi dat je er was…’, zei Bibian. ‘Tuurlijk!’, antwoordde Johan die vast ‘logisch’ bedoelde. 

De opening van het naar Bibian vernoemde Cruyff Court in Utrecht kwam uiteraard ook terug in de NOS-docu. Net als het interview daarna waar ze toegaf dat ze best nog iets langer mee had gewild, maar dat ze een heel mooi leven had gehad. ‘Het is goed zo…’ Ze straalde berusting uit. Alles was gezegd, tegen iedereen die ze liefhad en vice versa. Tijd om te gaan. 

‘Ik ben niet gelovig, maar ik geloof wel. In de liefde.’ Aldus Bibian. Ik ben er daarom van overtuigd dat ze nu op een plek is waar in ieder geval één iemand – toch ook met de initialen JC – haar met open armen zal ontvangen. Als ze samen naar beneden kijken zullen ze zien dat ze iets heel moois hebben achtergelaten en dat ze voortleven in talloze harten. En dat ze een eeuwige bron van inspiratie zijn voor mensen die lief voor elkaar zijn en herinneringen blijven verzamelen.

Lieve Bibian, rust zacht. Het is goed zo.