City that never sleeps

Afgelopen week was ik in New York om mee te doen aan de eerste New Amsterdam City Swim. Hoewel het bij mij tegenwoordig allemaal wat strammer en stroever gaat dan pakweg vijftien jaar geleden, gaf het me zondag 21 juni toch wel erg veel voldoening om 100 meter door de Hudson te sprinten.

Het is alleen jammer dat je je favoriete afstand daarna nog zo’n zestien keer moet afleggen om op het tandvlees de finish te halen… Maar de pijn is natuurlijk niets vergeleken bij wat mensen die aan de ziekte ALS lijden (en hun naasten) moeten doorstaan.

Een geluk was bovendien dat de rivier naar verluidt in dertig jaar niet zo schoon is geweest. Het traject ging van Hudson River’s Park Peer bij Christopher Street naar Moore Street in Tribeca. Er werd in totaal maar liefst 442.000 dollar opgehaald, een slordige 415.000 euro.

The New Amsterdam City Swim, waar ook mijn maat Maarten van der Weijden aan deelnam, was het enige (goede) doel van mijn bezoek aan the Big Apple. Maar als je er toch bent, kijk je natuurlijk toch je ogen uit. Volgens Frank Sinatra ging de stad nooit slapen en zo is het nu nog steeds. Of eigenlijk nog erger. Ik heb het idee dat er in New York alleen maar mensen wonen die aan het jagen en jakkeren zijn.

Rust is een woord dat volgens mijn observatie niet voorkomt in het woordenboek van de gemiddelde New Yorker. En gezond eten ook niet. Wat wil je ook als je in elke straat meerdere keren wordt verleid door flikkerende reclames voor een all you can eat meal van $1,99…

Ik schat zo in dat succesvolle New Yorkers voldoende slapen, af en toe een middagdutje doen en investeren in hun voeding. Alleen dán kun je volgens mij ’overleven’ in de tamelijk ongezonde ratrace die in deze stad – als we Sinatra moeten geloven – zo’n 35 jaar geleden ook al aan de gang was.

Het is uiterst wrang en voelt oneerlijk, dat mensen die wel ’volgens het boekje’ leven, succesvol en gelukkig zijn, getroffen worden door een ernstige ziekte, zoals Weert-Jan Weerts die inmiddels aan ALS is overleden. Ik vind het daarom des te mooier en ontroerender dat een initiatief van de vrienden van Weert-Jan uiteindelijk heeft geleid tot de Amsterdam City Swim en nu dus ook tot een New Yorkse variant. En wie weet volgen er nog wel meer in de wereld.

Nóg beter zou het zijn als die City Swims uiteindelijk niet meer nodig zijn. Het zou een ultiem postuum eerbetoon aan Weert-Jan zijn als we met z’n allen kans zien om ALS de wereld uit te zwemmen. Maar zolang het nog niet zover is, gaan we natuurlijk gewoon door. Zondag 6 september duiken we weer in de grachten van Amsterdam. Ik doe maar net of het eenentwintig keer het koningsnummer van de zwemsport is, dan valt het best mee.

Aan de andere kant heb ik ook ’New York’ gedaan. And if you can make it there, you’ll make it anywhere…