Poloërs met passie naar Parijs!
Net als vele andere sportliefhebbers geniet ik de hele week al met volle teugen van wat de waterpolomannen op het Olympisch Kwalificatie Toernooi (OKT) in Rotterdam laten zien. Op één kansloze nederlaag tegen Kroatië na, leggen de mannen de ene na de andere heroïsche wedstrijd in het water. Elk duel was bloedstollend spannend en werd pas in de laatste seconden beslist.
Als ik naar dit team kijk – elke wedstrijd van het OKT wordt live uitgezonden op NOS.nl – dan druipen de vechtlust, veerkracht en teamgeest ervan af. Ze geven niet op na een (ruime) achterstand en knokken zich telkens terug in de wedstrijd.
Waterpolo wordt vaak geassocieerd met rugby en heeft het etiket van een harde contactsport. Maar ‘handbal in het water’ is toch een betere vergelijking. Nu hebben de handbaldames én de waterpolodames al bewezen dat ze tot de wereldtop behoren en ik zou het de mannen zó ontzettend gunnen dat zij die status ook binnen afzienbare tijd weten te bereiken.
Ja, ik heb een enorm zwak voor de Nederlandse waterpolomannen. In mijn actieve periode als sportman, trok ik graag met hen op rondom de grote toernooien. De groepsdynamiek, de humor, de zelfspot, de verschillende persoonlijkheden en de teamspirit: ik vond het heerlijk om me daar in onder te dompelen. Wat dat betreft hebben de waterpoloërs onbewust ook zeker een steentje bijgedragen aan mijn successen.
Helaas moesten ze vaak ook tegenslagen en teleurstellingen incasseren, konden ze lang niet altijd aan de (vaak te) hoge verwachtingen voldoen. Maar… als winnen makkelijk was, zou iedereen het doen.
Sinds 2000 hebben de mannen zich niet meer geplaatst voor de Spelen en raakten ze eigenlijk alleen maar verderop achterop. Maar er wordt de laatste jaren keihard gewerkt om het verloren gegane terrein te herwinnen om uiteindelijk de stap naar de wereldtop wél te kunnen maken. Ik weet hoeveel de mannen in het water en in de gym hebben geïnvesteerd. Maar óók hoeveel tijd, energie en passie er door tal van mensen in dit project zijn gestopt. De investeringen die zijn gedaan door de hele keten die achter de waterpolospelers met een Olympische droom ligt: partners, ouders, vrienden, coaches, clubs, sponsors, bond, NOC*NSF, VWS en dan vergeet ik er vast nog wel een paar. Zeker als je meer weet over de lange weg die de waterpolomannen hebben afgelegd om hier te komen, is het ontzettend knap wat ze in Rotterdam presteren.
Het is wat je ziet in het boek van Rasmus Ankersen over de Gold Mine Effect in zijn verhaal over Asafa Powell. Als je over een langere periode de juiste keuzes maakt in spelerselectie, goed en hard traint onder moeilijke omstandigheden dan wordt het altijd beter. Die tijd in de ‘duisternis’ is enorm waardevol en geeft je een voordeel als faciliteiten en aandacht kwalitatief beter worden. Daarom is het mooi dat dit team boven het wateroppervlak verschijnt en hun potentie laat zien. Het zou prachtig zijn als deze generatie een doorbraak kan forceren. En zich weet te kwalificeren voor het mooiste en grootste sportfeest op aarde, de Olympische Spelen! Ze zouden een aanwinst zijn voor ‘mijn’ TeamNL in Tokio! Maar mocht dat niet lukken, dan hebben ze in ieder geval een hele mooie basis gelegd voor de volgende Olympische cyclus die nu nog ‘maar’ drie jaar duurt…
Passie is het toverwoord wat bij de waterpolomannen hoort. Dat geldt zowel voor de mannen in het water, voor de staf op de kant en voor de mensen die achter de schermen verder bouwen aan dit bijzondere project. De handbaldames stonden ooit bekend als ‘Meiden met een Missie’. De waterpoloërs doe ik graag de volgende slogan cadeau: ‘Met Passie naar Parijs!’.
